In Weekend lezen we dat Willie Wartaal in een schrijnende thuissituatie werd grootgebracht. Zijn biologische vader verliet hem toen hij slechts één jaar oud was en zijn moeder was drugsverslaafd.

“Vaak was er geen eten in huis en geen strippenkaart voor het openbaar vervoer, waardoor we moesten lopen”, gaat de artiest van start. “Soms kwam ze nog eten brengen, maar vaker liepen we na school weer naar huis en was ze er nog steeds niet. Ik denk dat we bij alle buren wel een keer hebben gegeten.”

Willie geeft aan dat hij geen idee had waar zijn moeder was als ze weg van huis was. “Ik denk op junkfeesten”, gaat hij verder. “Als ze weer thuiskwam, durfde ik niet te vragen waar ze was geweest. Ik was veel te blij dat ze er was en wilde dan niet het vervelende kind zijn. Toen ze een keer acht dagen wegbleef, hebben volgens mij de buren de biologische vader van mijn broertje weten te bereiken, Franklin. Die heeft ons opgehaald en we zijn toen bij hem gaan wonen. Hij is mijn officiële pleegouder.”

Iets waar Willie het lange tijd erg moeilijk mee heeft gehad. “Ik was een kind en wilde gewoon bij mijn moeder zijn. Als kind zie je ook niet wat een volwassene voor je doet. In die fase kwam Jeugdzorg iedere week langs om te vragen hoe het ging. Ook ging ik met een kinderpsycholoog praten. Ik kan me daar niet veel van herinneren, behalve dat ik het saai vond.”