In Story lezen we dat prinses Amalia haar studententijd wil beleven als een doorsnee student. Een eis die haar dispuut met veel plezier inwilligt zo blijkt.

Zo moest de prinses na een ochtenddrink talloze uren in kleermakerszit blijven zitten en heel de tijd liedjes zingen. Een lied dat Amalia erg lang heeft moeten zingen was het Groenenlied, een lied dat de student erop wijst wat zijn of haar plaats is binnen het dispuut. “Groen benne we groen. Als groentesoep zo groen. Nog groener dan de groenste soep. Is deze groene groentesoep. Groen benne we groen. Als groentesoep zo groen.”

Het weekblad vermoedt dan ook dat de prinses dit lied op haar oude dag nog steeds kan meezingen omdat ze dit talloze keren heeft moeten herhalen.

Het hele ritueel bleek een hele uitputtingsslag te zijn want pas op 21.00 uur ’s avonds werden de studenten opnieuw gespot in de lokale sporthal, waar het feest nog een aantal uurtjes stevig verderging. Vrouwelijke studenten moeten naar verluidt de oudere leden bedienen terwijl die feest vieren. “Dan word je uitgescholden en moet je een dansje doen als zij dat vragen”, legt een medestudent uit.